Wisława Szymborska
Z opisywaniem chmur
musiałabym się bardzo śpieszyć –
już po ułamku chwili
przestają być te, zaczynają być inne.
Ich właściwością jest
nie powtarzać się nigdy
w kształtach, odcieniach, pozach i układzie.
Nie obciążone pamięcią o niczym,
unoszą się bez trudu nad faktami.
Jacy tam z nich świadkowie czegokolwiek –
natychmiast rozwiewają się na wszystkie strony.
W porównaniu z chmurami
życie wydaje się ugruntowane,
omal że trwałe i prawie że wieczne.
Przy chmurach
nawet kamień wygląda jak brat,
na którym można polegać,
a one cóż, dalekie i płoche kuzynki.
Niech sobie ludzie będą, jeśli chcą,
a potem po kolei każde z nich umiera,
im, chmurom nic do tego
wszystkiego
bardzo dziwnego.
Nad całym Twoim życiem
i moim, jeszcze nie całym,
paradują w przepychu jak paradowały.
Nie mają obowiązku razem z nami ginąć.
Nie muszą być widziane, żeby płynąć.
Wolken
von Wisława Szymborska (Übersetzung von Karl Decius)
Mit der Beschreibung der Wolken
müßt ich mich eilen –
schon im Bruchteil eines Moments
sind sie nicht mehr die, sind sie andere.
Ihre Eigenschaft ist,
sich in Formen, Schattierungen, Posen, im
Wechselspiel
niemals zu wiederholen.
Nicht beschwert mit dem Erinnern von nichts,
erheben sie sich müchelos über die Fakten.
Was wären das schon für Zeugen,
sie zerwehen sofort in jede Richtung.
Verglichen mit Wolken
erscheint das Leben verwurzelt,
fast schon dauerhaft und beinahe ewig.
Neben den Wolken
sieht der Stein sogar aus wie ein Bruder,
auf den man sich verlassen kann,
doch sie, nun ja, sind ferne und scheue Kusinen.
Mögen die Menschen sein wie sie wollen,
und dann der Reihe nach jeder von ihnen sterben,
sie, die Wolken, geht das nichts an,
alles.
Über deinem ganzen Leben
und über meinem, noch nicht ganzen,
paradieren sie protzend wie einst permanent.
Sie sind nicht verpflichtet, mit uns zu vergehen.
Sie fließen, ohne daß wir sie sehen.
SOURCE:
https://www.visegradliterature.net/works/pl/Szymborska%2C_Wisława-1923/Chmury/de/1648-Wolken